......~~~~~~~~~~~~~~~~~

Οι ’Ελληνες… δέχονται όλους τους αδικημένους ξένους και όλους τους εξωρισμένους από την πατρίδα των δι’ αιτίαν της Ελευθερίας». Ρήσεις του Ρήγα Βελεστινλή

Σελίδα για τον ανυπεράσπιστο σήμερα πολίτη από τις αυθαιρεσίες της εξουσίας.

Σελίδα για τον ανυπεράσπιστο σήμερα πολίτη από τις αυθαιρεσίες της εξουσίας.
Σελίδα για τον ανυπεράσπιστο πολίτη από τις αυθαιρεσίες της εξουσίας....Γιατί εκτός από υποχρεώσεις έχει και δικαιώματα

~~

~~
..............................................................................Ματιές στις ειδήσεις από τον κόσμο.....

Σάββατο 22 Αυγούστου 2015

Διανομή 45 τόνων πατάτας και κρεμμυδιού θα γίνει κανονικά όσο κι αν βρέχει

Το Σάββατο η διανομή 45 τόνων πατάτας και κρεμμυδιού θα γίνει κανονικά όσο κι αν βρέχει. Η τοπική κοινωνία (περίπου 4000 άτομα) θα εξοικονομήσει περίπου 15.000 €, τα οποία θα ξοδέψει στην τοπική αγορά (τόσα παραπάνω θα ξόδευε αν αγόραζε τις πατάτες της από το σούπερ μάρκετ). Οι παραγωγοί θα πληρωθούν περίπου 15.000 € στο χέρι, μέσα σε 3 μόλις ώρες, κόβοντας κανονικά αποδείξεις. Αν έδιναν τα προϊόντα τους σε μεσάζοντα θα έπαιρναν περίπου 4000 € και μάλιστα 8 μήνες μετά, ενώ ο μεσάζοντας θα πλούτιζε χωρίς κόπο. 
Η χώρα αλλάζει μόνο με πράξεις και μόνο από εμάς τους ίδιους και η οικονομία της επίσης. Όλοι οι υπόλοιποι μπορείτε να συνεχίσετε άσκοπα τις οικονομικές σας, προεκλογικές αναλύσεις.

~~~~~~~~~~~~~~~~

Πάνος Αϊβαλής 

....υγιείς μορφές εμπορίου που κακά τα ψέμματα έτσι από δομείτε και ο καταστροφικός καπιταλισμός....[μεσάζοντες, πολυεθνικές, κ.ά]

Τρίτη 11 Αυγούστου 2015

Αυστηρή κριτική σε Τσίπρα και κυβέρνηση και δήλωση αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό από διεθνείς διανοούμενους

    ΠΟΛΙΤΙΚΗ   

smash-troika.jpg

 | (AP Photo/Thanassis Stavrakis)


Με σκληρή γλώσσα κατά του Αλέξη Τσίπρας, της κυβέρνησης και, βέβαια, των ευρωπαϊκών θεσμών, διεθνείς διανοούμενοι υπογράφουν κείμενο αλληλεγγύης προς το ελληνικό λαό ζητώντας την απόρριψη της νέας «λίστας με φρικαλεότητες» που κάνει την Ελλάδα προτεκτοράτο της Ε.Ε.

Στο κείμενό τους καταγγέλλουν το νέο πρόγραμμα διάσωσης το οποίο αποκαλούν «βάρβαρο», ενώ, ασκούν σκληρή κριτική στην επιλογή του πρωθυπουργού να υπογράψει τη συμφωνία.
Αναλυτικά το κείμενο:
Καταγγέλλουμε το νέο βάρβαρο «πρόγραμμα διάσωσης» κοινωνικού κανιβαλισμούπου επιβάλλεται στην Ελλάδα από την τρόικα της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ. Μετά από πέντε χρόνια δρακόντειας «λιτότητας» για να σωθούν οι τράπεζες με το αίμα και τα δάκρυα του ελληνικού λαού τα δύο προηγούμενα «προγράμματα διάσωσης» απέτυχαν παταγωδώς να επιλύσουν την κρίση η οποία έχει επιδεινωθεί πάρα πολύ. Ο ελληνικός λαός καταδικάζεται σε μόνιμη αθλιότητα με το 40% μετά βίας να επιβιώνει κάτω από το όριο της φτώχειας. Στις 12 Ιουλίου του 2015 μια νέα «λίστα με φρικαλεότητες» (όπως σωστά περιγράφηκε από το γερμανικό περιοδικό Spiegel) ζητήθηκε από την Τρόικα και έγινε τελικά αποδεκτή από την κυβέρνηση Τσίπρα.
Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί και δεν θα δεχθεί τις διαταγές από τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και την Ουάσινγκτον. Χαιρετίζουμε την ηρωική αντίσταση των Ελλήνων εργατών και των φτωχών, ιδιαίτερα της νέας γενιάς, όπως αυτή εκδηλώθηκε από την μεγάλη συγκέντρωση της 3ης Ιουλίου και τον θρίαμβο του «όχι» με 62% στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου απέναντι στον εκβιασμό των ιμπεριαλιστικών «θεσμών», και η οποία συνεχίζεται με λαϊκές συγκεντρώσεις στις 15 και 22 Ιουλίου απέναντι στο νέο «Μνημόνιο».
Καταδικάζουμε απερίφραστα την προδοσία της λαϊκής βούλησης όπως εκφράστηκε με δημοκρατικό τρόπο στην νίκη του «όχι». Η πνευματική και πολιτική εντιμότητα απαιτούν να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και την συνθηκολόγηση συνθηκολόγηση. Ο κυβερνητικός συνασπισμός του Τσίπρα συνθηκολόγησε υπογράφοντας ένα χειρότερο «πρόγραμμα λιτότητας» από εκείνο που απορρίφθηκε στο δημοψήφισμα. Τώρα μπαίνει σε πορεία σύγκρουσης με εκείνα τα λαϊκά στρώματα που εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στον ΣΥΡΙΖΑ για να τελειώσει το αιώνιο μαρτύριο της λιτότητας.
Συμπαραστεκόμαστε σε ολόκληρη την εργατική τάξη και τις λαϊκές δυνάμεις, μέσα και έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ, στην απόρριψη του ντροπιαστικού συμφώνου παράδοσηςστους γκάνγκστερς του παγκόσμιου κεφαλαίου που μετατρέπει την Ελλάδα σε προτεκτοράτο της ΕΕ και κυβερνάται από μια κυβέρνηση «προθύμων» καθαρισμένη από οποιαδήποτε αριστερή αντίθεση, αντιδημοκρατική και όμηρο στις δυνάμεις της αστικής αντίδρασης, στο εσωτερικό και το εξωτερικό.
Οι πρώτες υπογραφές:
1.    Σάββας Μιχαήλ Μάτσας, EEK, Ελλάδα
2.    Hillel Ticktin, Ομότιμος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της  
Γλασκώβης, Σκωτία, εκδότης της Μαρξιστικής επιθεώρησης Critique
3.    Bertell Ollman, Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, Πανεπιστήμιο Νέας  
Υόρκης, ΗΠΑ
4.    Robert Brenner, Καθηγητής του UCLA, ΗΠΑ
5.    Susan Weissman, Καθηγήτρια Πολιτικής, Κολλέγιο Saint Mary's της  
Καλιφόρνια, ΗΠΑ
6.    Mitchel Cohen, Πράσινοι του Brooklyn/Κόμμα Πρασίνων Νέας Υόρκης, ΗΠΑ
7.    Alex Steiner, Φιλόσοφος, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ
8.    Paresh Chattopadhyay, Καθηγητής, Τορόντο, Καναδάς
9.    Mikhail Konasev, Φιλόσοφος, ακαδημαϊκός, Αγία Πετρούπολη, Ρώσικη  
Ομοσπονδία
10.    David Epshtein, οικονομολόγος, ακαδημαϊκός, Αγία Πετρούπολη,  
Ρώσικη Ομοσπονδία
11.    Tatiana Filimonova, επικεφαλής του Οίκου Πλεχάνωφ, Αγία  
Πετρούπολη, Ρώσικη Ομοσπονδία
12.    Alexander Buzgalin, Καθηγητής, Μόσχα, Κρατικό Πανεπιστήμιο,  
Ρώσικη Ομοσπονδία
13.    Ludmila Bulavka, κοινωνιολόγος, θεωρητικός της Τέχνης,  
κοινωνικό κίνημα Alternativi, Μόσχα, Ρώσικη Ομοσπονδία
14.    Daria Mitina, διεθνής γραμματέας του Ενιαίου Κομμουνιστικού  
Κόμματος (ΟΚΡ), Ρώσικη
15.    Said Gafourov, οικονομολόγος, δημοσιογράφος (Pravda), Μόσχα,  
Ρώσικη Ομοσπονδία
16.    Marco Ferrando, Κομμουνιστικό Κόμμα των Εργαζομένων (PCL), Ιταλία
17.    Franco Grisolia,  Κομμουνιστικό Κόμμα των Εργαζομένων (PCL), Ιταλία
18.    Gemma Borriello, Ιταλία
19.    Silvia Giardini, Ιταλία
20.    Giorgia Lizzano, Ιταλία
21.    Alessandro Bevilacqua, Ιταλία
22.  Jeremy Lester, πολιτικός φιλόσοφος, εκδότης του Counter-Hegemony,  
Βρετανία
23.    Fanny Cohen Herlem, ψυχίατρος, CIR/SSI, Γαλλία
24.    Patrick Lefrancois, εκδότης, Παρίσι, Γαλλία
25.    Tamas Krausz, ιστορικός, Πανεπιστήμιο Eotvos Lorand,  
Βουδαπέστη, Ουγγαρία
26.    Matyas  Benyik, ATTAC, μέλος διοίκησης της Karl Marx Society  
της Βουδαπέστης, Ουγγαρία
27.    Ana Bazac, Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Βουκουρεστίου, Ρουμανία
28.    Ovidiu Tichindeleanu, Καθηγητής, Kisinev, Μολδαβία
29.    Monika Karbowska, Αντικαπιταλιστική Αριστερά, Πολωνία
30.    Μανώλης Σέρας, μηχανικός ΙΤ,  Τίρανα, Αλβανία
31.    Κατερίνα Μάτσα, ψυχίατρος, Αθήνα, Ελλάδα
32.    Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου, ψυχίατρος, Αθήνα, Ελλάδα
33.    Βίκυ Σκουμπή, αρχισυντάκτρια της Ελληνικής θεωρητικής  
επιθεώρησης αληthεια
34.    Δημήτρης Βεργέτις, ψυχαναλυτής, Αθήνα, Ελλάδα
35.    Sungur Savran, Πρόεδρος του DIP, Κωνσταντινούπολη, Τουρκία
36.    Siar Risvanoglu (εκδότης της θεωρητικής επιθεώρησης Devrimci  
Marksizm), Τουρκία
37.    Osvaldo Coggiola, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο του Sao Paulo,  
Βραζιλία, μέλος του Partido Obrero της Αργεντινής
38.    Betto della Santa, Ομοσπονδιακό Πανεπιστήμιο του Fluminense -  
Ρίο ντε Τζανέιρο, Βραζιλία
39.    Rafael Fernandez, Κόμμα των Εργαζομένων, Ουρουγουάη
40.    RobertoYepez, Opcion Obrera, Βενεζουέλα
41.    Jorge Altamira εκ μέρους του Partido Obrero, Αργεντινή
42.    Nestor Pitrola εκ μέρους του Partido Obrero, Αργεντινή
43.    Pablo Lopez εκ μέρους του Partido Obrero, Αργεντινή
44.    Iosif Abramson, Dr. of Techn. Sci., main researcher of Research  
& Testing Center,  AMO (Ένωση Μαρξιστικών Οργανώσεων), Αγία  
Πετρούπολη, Ρωσία
45.    Viacheslav Kuznetsov, μηχνικός-επιστήμονας, PhD, AMO, Αγία  
Πετρούπολη, Ρωσία
46.    Yuri Shakhin, "Against the Current", Οδησσός, Ουκρανία
47.    Left Unity, Γλασκώβη Βόρειος Τομέας, Σκωτία
48.    Les Levidow, ακαδημαϊκός-ακτιβιστής, Λονδίνο, Αγγλία
49.    Haktan Ismail, Κίνημα για την Κοινωνική Δικαιωσύνη, Σκόπια, Μακεδονία
50.    Ewa Groszewska, αντικαπιταλιστική Αριστερά, Πολωνία
51.    Dennis M. Goldstein, Occupy Strategy, Occupy Grassroots, Global  
Climate Convergence and others, Denville, New Jersey, ΗΠΑ
52.    Jim Fleming, Εκδότης, Autonomedia, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ
53.    Bill Koehnlein, Theater of the Oppressed Laboratory (TOPLAB),  
Νέα Υόρκη, ΗΠΑ
54.    Marie-Claire Picher, Theater of the Oppressed Laboratory  
(TOPLAB), Νέα Υόρκη, ΗΠΑ
55.    William Ayers, Διακεκριμένος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του  
Ιλινόις, Σικάγο, ΗΠΑ
56.    Dawn Reel, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ
57.    Πέτρος Ευδόκας, Φιλική Εταιρεία, Κύπρος
58.  Mariya Radeva, δασκάλα, Αυτόνομη Ένωση Εργατών, Σόφια, Βουλγαρία
59. Fikret Baskaya (Συνταξιούχος Καθηγητής Οικονομικών, Άγκυρα)
60. Haluk Gerger (Συνταξιούχος Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, Άγκυρα)
61. E. Ahmet Tonak (Καθηγητής Οικονομικών, Istanbul, Πανεπιστήμιο Bilgi)
62. Ozgur Ozturk (Aναπληρωτής Καθηγητής Οικονομικών, Πανεπιστήμιο Σαμψούντας)
63. Gokhan Atilgan (Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης,  
Πανεπιστήμιο Άγκυρας)
64. Mustafa Kemal Coskun (Αναπληρωτής Καθηγητής Κοινωνιολογίας,  
Πανεπιστήμιο Άγκυρας)
65. Kurtar Tanyilmaz (Επίκουρος Καθηγητής Βιομηχανικών Σχέσεων,  
Πανεπιστήμιο Μαρμαρά)
66. Burak Gurel (Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας, Πανεπιστήμιο Koc)
_____________

Σάββατο 8 Αυγούστου 2015

Η Ελλάδα αποκαλύπτει: Η Ευρώπη που δεν θέλουμε πια


 του Σέρζ Χαλιμί δ/ντης Le Monde

Άρθρο του Σέρζ Χαλιμί, 
συγγραφέα, δημοσιογράφου 
και διευθυντή της γαλλικής εφημερίδας
για το τεύχος του Αυγούστου 
 



Ένα κίνημα νέο και γεμάτο ενέργεια ήταν έτοιμο να αλλάξει ένα ολόκληρο έθνος και να αφυπνίσει τη γηραιά ήπειρο. Το Eurogroup και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) συνέτριψαν αυτή την ελπίδα.


Πέρα από το σοκ που τα γεγονότα στην Ελλάδα προκάλεσαν σε κάποιους από τους υποστηρικτές του ευρωπαϊκού σχεδίου, τρία μαθήματα προκύπτουν: Πρώτον, ως προς τη φύση μιας ολοένα και αυταρχικότερης Ένωσης, στο βαθμό που η Γερμανία της επιβάλει, χωρίς αντίβαρο, τη θέλησή της και τις εμμονές της. Δεύτερον, ως προς την αδυναμία μιας κοινότητας βασισμένης σε μια υπόσχεση ειρήνης, να αντλήσει ένα δίδαγμα από την ιστορία, ακόμη και την πιο πρόσφατη και την πιο βίαια, όταν αυτό που την ενδιαφέρει πρωτίστως είναι η επιβολή κυρώσεων στους κακοπληρωτές και στους σκληροκέφαλους. Και τέλος, την πρόκληση που αποτελεί αυτός ο λησμονημένος καισαρισμός, για εκείνους που έβλεπαν την Ευρώπη ως εργαστήριο υπέρβασης του εθνικού πλαίσιου και δημοκρατικής ανανέωσης.
Εκ των προτέρων, οι σχέσεις μεταξύ των κρατών-μελών της ίδια ένωσης, που συναντιούνται στα ίδια θεσμικά όργανα, συμβάλλουν στην εκλογή του ίδιου Κοινοβουλίου κι έχουν το ίδιο νόμισμα, δεν θα έπρεπε να επιτρέπει τέτοιου είδους μηχανορραφίες. Ωστόσο, όλα τα κράτη μέλη του Eurogroup, με εξασφαλισμένη τη συντριπτική υπεροχή τους και με επικεφαλής τη Γερμανία, επέβαλαν σε μια αποδυναμωμένη Ελλάδα ένα τελεσίγραφο που, όπως ο καθένας αναγνωρίζει, επιδεινώνει τα περισσότερα από τα προβλήματά της. Το επεισόδιο αυτό φωτίζει το μέγεθος της ευρωπαϊκής κακοτεχνίας (1).
 
Τον περασμένο Ιανουάριο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές, το κόμμα αυτό της αριστεράς είχε δίκιο καθ’όλη (σχεδόν) την πορεία. Είχε δίκιο που συνέδεε την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας με την "εκκένωση" που υπέστη η χώρα επί πέντε χρόνια, πρώτα από τους σοσιαλιστές και μετά από τη δεξιά. Είχε δίκιο που τόνιζε ότι κανένα κράτος δεν μπορεί να αποκαταστήσει τον διαλυμένο παραγωγικό του τομέα, όταν πρέπει να δίνει σημαντικά ποσά για την εξόφληση των πιστωτών του. Είχε δίκιο που υπενθύμιζε ότι, σε μια δημοκρατία, η κυριαρχία ανήκει στο λαό και ότι ο λαός χάνει την κυριαρχία του, αν η ίδια πολιτική του επιβάλλεται ό, τι κι αν αποφασίσει ο ίδιος.
 
Τι ωφελεί να υπερασπίζεται κανείς την υπόθεσή του
μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα;
 
Τρεις ασυναγώνιστες κάρτες, με την προϋπόθεση, βέβαια, να παιχτούν από ανθρώπους που έχουν καλές σχέσεις μεταξύ τους. Στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια όμως, αυτά τα ατού στράφηκαν ενάντια στους κατόχους τους, που αντιμετωπίστηκαν ως μαρξιστές του νότου και εκτός  πραγματικότητας, στο βαθμό που  τόλμησαν να αμφισβητήσουν τα οικονομικά αξιώματα που πηγάζουν από τη γερμανική ιδεολογία (βλέπε «  Ο γερμανικός ορντολιμπεραλισμός: σιδερένιο κλουβί  για τη Γηραιά Ήπειρο»).     

Όπλα όπως ο ορθολογισμός και οι πεποιθήσεις, είναι ανίσχυρα σε μια τέτοια περίπτωση. Τι ωφελεί να υπερασπιστεί κανείς την υπόθεσή του μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα; Σε όλους τουςμήνες των «διαπραγματεύσεων» στις οποίες συμμετείχε, ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης, παρατήρησε ότι οι Ευρωπαίοι ομόλογοί του τον κοίταζαν  με τρόπο που έμοιαζε να λέει: «Έχετε δίκιο σε αυτό που λέτε, αλλά εμείς θα σας συντρίψουμε ούτως ή άλλως» (2) (εδώ η κατάθεσή του, «Ο μόνος στόχος τους ήταν να μας εξευτελίσουν»).
 
Ωστόσο, η επιτυχία, τουλάχιστον προσωρινή, του γερμανικού σχεδίου να υποβιβάσει την Ελλάδα σε προτεκτοράτο του Eurogroup, εξηγείται επίσης από την αποτυχία των  υπερβολικά αισιόδοξων στοιχημάτων, που τέθηκαν εξαρχής στην Αθήνα από την πλειοψηφία της αριστεράς που ήλπιζε να αλλάξει την Ευρώπη (3). Το στοίχημα ότι οι γαλλική και ιταλική ηγεσία θα βοηθούσαν να ξεπεραστούν τα μονεταριστικά ταμπού της γερμανικής δεξιάς. Το στοίχημα ότι οι λαοί της Ευρώπης, επιβαρυμμένοι από τις πολιτικές λιτότητας που και οι ίδιοι υπέστησαν, θα πίεζαν τις κυβερνήσεις τους να αναλάβουν, εκ περιτροπής, έναν κεϋνσιανικό αναπροσανατολισμό, για τον οποίο η Ελλάδα φαντάστηκε τον εαυτό της ως διαφωτιστή της Γηραιάς Ηπείρου.

Το στοίχημα ότι αυτή η στροφή θα ήταν δυνατή εντός της ζώνης του ευρώ, σε σημείο που καμία εναλλακτική δεν είχε σχεδιαστεί ή προετοιμαστεί. Το στοίχημα, τέλος, ότι το παρεμβαλόμενο σενάριο μιας «ρωσικής επιλογής» θα μπορούσε να αναχαιτίσει, για γεωπολιτικούς λόγους, τις τιμωρητικές προσπάθειες της Γερμανίας και θα έκανε τις Ηνωμένες Πολιτείες να συγκρατήσουν τον εκδικητικό βραχίονα του Βερολίνου. Σε καμία στιγμή όμως, κανένα από αυτά τα στοιχήματα δε φαινόταν έτοιμο να κερδίσει. Αλίμονο, ένα τάνκ δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με βιολέτες και φυσοκάλαμα.
 
Ένοχη για την αθωότητά της, η ελληνική ηγεσία πίστεψε ότι οι πιστωτές της χώρας θα έδειχναν ευαισθησία στη δημοκρατική επιλογή του ελληνικού λαού, και  ειδικότερα της νεολαίας. Πρώτα οι βουλευτικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου και στη συνέχεια το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, προκάλεσαν την έκπληξη και την οργή του Βερολίνου και των συμμάχων του. Πλέον, είχαν μόνο έναν στόχο: Να τιμωρήσουν τους αντάρτες και εκείνους που θα μπορούσαν να εμπνευστούν από την τόλμη τους.

Η συνθηκολόγηση δεν ήταν όμως αρκετή, έπρεπε να συνοδεύεται κι από μια συγγνώμη (η Αθήνα παραδέχθηκε ότι οι οικονομικές επιλογές της είχαν προκαλέσει ρήξη της εμπιστοσύνης με τους εταίρους της) επενδεδυμένη μάλιστα με αποζημιώσεις: Ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας, αξίας τουλάχιστον ίσης με το ένα τέταρτο του εθνικού προϊόντος, θα πρέπει να υποθηκευτούν προς όφελος των πιστωτών. Με την αναμφισβήτητα ανεκτίμητη υποστήριξη του κ. Φρανσουά Ολάντ, η Ελλάδα κατάφερε απλώς τα υποθηκευμένα αυτά στοιχεία να μην μεταφέρονται στο Λουξεμβούργο. Όλοι υποτίθεται ότι είναι καθυσηχασμένοι: Η Ελλάδα θα πληρώσει.
 
Όταν δεκαεννέα όνειρα συνωστίζονται, ένα κρεβάτι μάλλον είναι πολύ μικρό; Η επιβολή μέσα σε λίγα χρόνια του ίδιου νομίσματος σε λαούς που δεν έχουν ούτε την ίδια ιστορία, ούτε την ίδια πολιτική κουλτούρα, ούτε το ίδιο βιοτικό επίπεδο, τους ίδιους φίλους ή την ίδια γλώσσα, ήταν ένα σχεδόν αυτοκρατορικό εγχείρημα. Πώς μπορεί ένα κράτος να εξακολουθεί να σχεδιάζει μια οικονομική και κοινωνική πολιτική που υπόκειται σε διαδικασίες διαλόγου και δημοκρατικής διαιτησίας, όταν όλοι οι μηχανισμοί νομισματικής προσαρμογής δε βρίσκονται πλέον στα χέρια του; Πώς να φανταστεί κανείς ότι λαοί που δεν γνωρίζονται καθόλου, θα δεχθούν να τις συνδέσει μια αλληλεγγύη παρόμοια με αυτή που συνδέει σήμερα τη Φλόριντα με τη Μοντάνα; Όλα αυτά ήταν βασισμένα σε μια υπόθεση: Ένας βεβιασμένος φεντεραλισμός θα έφερνε κοντά τα ευρωπαϊκά έθνη. Δεκαπέντε χρόνια μετά τη γέννηση του ευρώ, η εχθρότητα έφτασε στο αποκορύφωμά της.
 
Στις 27 Ιουνίου, όταν ανακοίνωσε το δημοψήφισμα, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανέτρεξε σε όρους που θυμίζουν κήρυξη πολέμου. Παρομοίασε την πρόταση του Eurogroup) σχηματικά ως «τελεσίγραφο προς την ελληνική δημοκρατία». Και κατηγόρησε ορισμένους από τους «εταίρους» του, ότι έχουν στόχο να «ταπεινώσουν έναν ολόκληρο λαό». Οι Έλληνες θα στηρίξουν απόλυτα την κυβέρνησή τους. Οι Γερμανοί θα κάνουν μπλόκο πίσω από τις αυστηρές απαιτήσεις της δικής τους. Μπορεί η ευρωπαϊκή οικογένεια να συνδέσει ακόμη πιο στενά τις τύχες των μελών της, χωρίς να διατρέχει τον κίνδυνο περαιτέρω ενδοοικογενειακής βίας;
 
Η εχθρότητα, δεν αφορά πλέον μόνο την Αθήνα και το Βερολίνο. «Δεν θέλουμε να γίνουμε μια γερμανική αποικία,» επιμένει ο κ. Πάμπλο Ιγκλέσιας, ηγέτης των Ποδέμος στην Ισπανία. «Λέω στη Γερμανία: Αρκετά! Είναι αδιανόητο να ταπεινώνεται ένας ευρωπαϊκός εταίρος», ξεσπαθώνει ο ιταλός πρωθυπουργός, Ματτέο Ρέντσι, με μια διακριτικότητα αξιοσημείωτη καθ’όλη τη διάρκεια αυτής της κρίσης. «Στις μεσογειακές χώρες, και σε κάποιο βαθμό στη Γαλλία», παρατηρεί ο Γερμανός κοινωνιολόγος Βόλφγκανγκ Στρέκ, «η Γερμανία είναι πιο μισητή από ποτέ μετά το 1945. (...) Η Οικονομική και Νομισματική Ένωση, που αποτέλεσε την οριστική εδραίωση της ευρωπαϊκής ένωσης, θα είναι και ο κίνδυνος διάλυσής της (4).»
Οι Έλληνες με τη σειρά τους έχουν προκαλέσει εχθρικά συναισθήματα.

«Αν το Eurogroup λειτουργούσε ως κοινοβουλευτική δημοκρατία, θα ήσουν ήδη εκτός, γιατί σχεδόν όλοι οι εταίροι αυτό επιθυμούσαν», κατέληξε, απευθυνόμενος προς τον κ. Τσίπρα, ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (5). Και, σύμφωνα με μια πολύ γνωστή συντηρητική στρατηγική, μεταφερόμενη σε επίπεδο εθνών, οι φτωχοί ωθούνται στο να υποπτεύονται αλλήλους, ότι ζουν μια χαρά οι μεν εις βάρος των άλλων, ειδικά όταν οι άλλοι είναι ακόμη πιο φτωχοί από τους ίδιους. Ο υπουργός Παιδείας της Εσθονίας επέπληξε κατ’αυτόν τον τρόπο τον «εταίρο» του στη Αθήνα: «Έχετε κάνει πολύ λίγα, με πολύ αργό ρυθμό και απείρως λιγότερα από την Εσθονία. Έχουμε υποφέρει πολύ περισσότερο από ό,τι στην Ελλάδα. Αλλά αντί να σταματήσουμε και να γκρινιάξουμε, δράσαμε (6).» Οι Σλοβάκοι σκανδαλίστηκαν πολύ με τις υπερβολικά υψηλές, κατά τη γνώμη τους, συντάξεις στην Ελλάδα, μια χώρα την οποία ο πολύ γενναιόδωρος τσέχος υπουργός Οικονομικών θα ήθελε να δει «επιτέλους να πτωχεύσει, προκειμένου να καθαρίσει η ατμόσφαιρα (7).»
 
Ο κίνδυνος ενός νέου ομοσπονδιακού άλματος προς τα εμπρός
Στις 7 Ιουλίου του 2015, κατά τη συνάντηση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, οι αρχηγοί κρατών εξέφρασαν την αγανάκτηση που τους ενέπνεε ο κ. Τσίπρας : «Δεν μπορούμε άλλο! Έχουν περάσει μήνες που δε μιλάμε παρά μόνο για την Ελλάδα! Πρέπει να πάρεις μια απόφαση. Εάν δεν είσαι σε θέση να αποφασίσεις, θα αποφασίσουμε εμείς για σένα» (8).  Δε φαίνεται ήδη εδώ, το προοίμιο, σίγουρα λίγο τραχύ, ενός φεντεραλισμού που έρχεται; «Πρέπει να προχωρήσουμε», ήταν σε κάθε περίπτωση το συμπέρασμα του κ. Ολάντ στις 14 Ιουλίου από όλο αυτό το επεισόδιο. Να προχωρήσουμε, αλλά προς ποια κατεύθυνση; Ε, λοιπόν, στην ίδια κατεύθυνση, ως συνήθως: «οικονομική διακυβέρνηση», «προϋπολογισμός της ευρωζώνης», «σύγκλιση με τη Γερμανία.»

Διότι στην Ευρώπη, πάντα όταν μια συνταγή καταστρέφει την οικονομική ή δημοκρατική υγεία του ασθενούς, η δόση διπλασιάζεται. Από τη στιγμή που, σύμφωνα με τον Γάλλο πρόεδρο, «η ζώνη του ευρώ διασφάλισε τη συνοχή της με την Ελλάδα (...) οι συνθήκες μας αναγκάζουν να επιταχύνουμε (9).»
Ένας αυξανόμενος αριθμός αριστεριστών και συνδικαλιστών πιστεύουν, αντίθετα, ότι θα ήταν καλύτερα να σταματήσουμε και να συλλογιστούμε. Ακόμη και για εκείνους που φοβούνται ότι μια έξοδος από το ευρώ ευνοεί τη διάλυση του ευρωπαϊκού σχεδίου και την αφύπνιση των εθνικισμών, η ελληνική κρίση έχει προσφέρει ένα κλασικό μάθημα, που δείχνει ότι το ενιαίο νόμισμα έρχεται σε μετωπική αντίθεση με τη λαϊκή κυριαρχία. Μια τέτοια διαπίστωση όχι μόνο δεν αναχαιτίζει την ακροδεξιά αλλά αντίθετα, την ενισχύει, δεδομένου ότι η ακροδεξιά δεν παραλείπει να χλευάζει τα διδάγματα δημοκρατίας των αντιπάλων της. Και πώς να φανταστούμε ακόμη ότι το ενιαίο νόμισμα μπορεί να συμβαδίσει κάποια στιγμή με μια πολιτική κοινωνικής προόδου, μετά την ανάγνωση του χάρτη πορείας που τα κράτη του Eurogroup, ομόφωνα, έστειλαν στον κ. Τσίπρα, διατάζοντας τον πρωθυπουργό της αριστεράς να επιβάλει, χωρίς καθυστέρηση, μια σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική;
Στην ιστορία της, η Ελλάδα έχει ήδη εγείρει μεγάλα και καθολικά ερωτήματα. Αυτή τη φορά μας αποκάλυψε ποια είναι στ’αλήθεια αυτή η Ευρώπη που δεν θέλουμε πια.
 
Σερζ Χαλιμί
Αύγουστος 2015

_________________
http://www.stokokkino.gr/article/1000000000014235/I-Ellada-apokaluptei-I-Europi-pou-den-theloume-pia

Τρίτη 4 Αυγούστου 2015

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΝΗΓΥΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ ΘΗΛΙΑΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ

    ΠΟΛΙΤΙΚΗ   

ΤΑΜΕΙΟ ΕΚΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 
ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

(
Τρ. 4/8/15 - 19:30)



Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και το νέο Ανεξάρτητο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων βρίσκονται στο επίκεντρο της συνάντησης του Ευκλ.Τσακαλώτου και του Γιώργου Σταθάκη με το λεγόμενο «κουαρτέτο» της Κομισιόν, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και του ESM.
Στο τέλος της πρώτης ενότητας της συνάντησης με θέμα το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων, ο Ευ. Τσακαλώτος εξέφρασε την ικανοποίησή του για την ταχύτητα με την οποία προχωρούν οι επαφές, αλλά και την πρόοδο που σημειώνεται, εκφράζοντας την εκτίμηση ότι δεν θα χρειαστεί τελικά δάνειο-γέφυρα».
Ο ίδιος αναγνώρισε ότι υπάρχουν αποκλίσεις κυρίως νομικού χαρακτήρα, όμως εξήγησε ότι η κυβέρνηση κατέθεσε τις θέσεις της και ότι σε κάθε περίπτωση δεν υπήρξε η εντύπωση ότι οι αποκλίσεις δεν μπορούν να ξεπεραστούν.
Σύμφωνα με πληροφορίες, οι διαφωνίες "νομικού χαρακτήρα" αφορούν τη νομική μορφή που θα έχει το εν λόγω ταμείο καθώς επίσης και την εκποίηση των κρατικών περιουσιακών στοιχείων που έχουν ήδη περάσει υπό τον έλεγχο του ΤΑΙΠΕΔ. Είναι προφανές ότι αυτές οι "αποκλίσεις" καθόλου δεν αναιρούν τον βαθιά μνημονιακό προσανατολισμό του νέου οχήματος ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας. 
Νωρίτερα, και η αναπληρώτρια εκπρόσωπος της Κομισιόν, Μίνα Αντρέεβα, είχε εκφράσει την ικανοποίηση της Επιτροπής για τη μέχρι τώρα πρόοδο των διαπραγματεύσεων.
«Κινούμαστε προς τη σωστή κατεύθυνση και η εντατική εργασία συνεχίζεται» δήλωσε χαρακτηριστικά, ενώ έκανε λόγο για «εποικοδομητική συνεργασία με τις ελληνικές αρχές» που επιτρέπει την πρόοδο με «ταχείς ρυθμούς».
Σημείωσε ότι αν όλες οι πλευρές τηρήσουν τις δεσμεύσεις που προκύπτουν από τη συμφωνία της 12ης Ιουλίου, η ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων είναι δυνατό να γίνει εγκαίρως, προκειμένου να αποπληρωθεί η ΕΚΤ στις 20 Αυγούστου από την πρώτη εκταμίευση στο πλαίσιο του νέου προγράμματος από τον ESM.
Λίγο πριν τις 5 το απόγευμα ξεκίνησε και η συζήτηση για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με διευρυμένη σύνθεση. Σε αυτήν αναμένεται να εξετασθεί το χρονοδιάγραμμα που θα ακολουθηθεί έως το τέλος του 2015, αλλά και το πώς θα εφαρμοσθεί η κοινοτική νομοθεσία περί κρατικών ενισχύσεων στην περίπτωση που η συμμετοχή των ιδιωτών δεν είναι επαρκής για να θωρακίσει κεφαλαιακά τις τράπεζες.

«ΕΠΙΤΥΧΗΣ ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΑΡΣΗ ΤΩΝ CAPITAL CONTROLS ΕΝΤΟΣ 2015»

Στο επίκεντρο της συνάντησης θα βρεθεί και το θέμα των «κόκκινων» δανείων, το οποίο συνδέεται άμεσα με τις κεφαλαιακές ανάγκες των τραπεζών. Για το συγκεκριμένο θέμα ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης προσέλαβε ως σύμβουλο της ιαπωνική τράπεζα Nomura.
Το βασικό σενάριο προβλέπει πως η ανακεφαλαιοποίηση θα γίνει από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και δεν θα υπάρξει απευθείας στήριξη των τραπεζών από τον ESM, αλλά μόνον προκαταβολή κεφαλαίων από τον Μηχανισμό -όπως συνέβη τον Απρίλιο του 2012-, ώστε να ενισχυθούν τα επίπεδα ρευστότητας των τραπεζών και συνακόλουθα της ελληνικής οικονομίας.

ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ (5/8)

Την Τετάρτη ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης θα κάνουν με τους επικεφαλής των κλιμακίων ανασκόπηση της διαπραγμάτευσης, ώστε να ολοκληρώσουν το πρώτο γύρο διαβουλεύσεων. Από το πόσο αναλυτική θα είναι αυτή η σύνοψη θα προκύψει και η δυνατότητα ολοκλήρωσης των συζητήσεων για το νέο πρόγραμμα και τη νέα δανειακή σύμβαση έως την επομένη Τρίτη ή θα υπάρξει απόφαση για παράταση της διαδικασίας έως τις αρχές Σεπτεμβρίου.

Τρίτη 4 Αυγούστου 2015
_____________